" خاتميت "

« ما كان محمد ابا احد من رجالكم و لكن رسول الله و خاتم النبيين »( 1
) .
بحث ديشب ما به مناسبت بحثی كه راجع به مقتضيات زمان می‏كرديم در
اطراف خاتميت بود . عرض شد كه اساسا مسأله خاتميت خود يك مسأله‏ای‏
است كه با زمان ارتباط دارد . نسخ شدن يك شريعت و آمدن شريعت ديگر به‏
جای آن ، فقط و فقط به زمان بستگی دارد و الا هيچ دليل ديگری ندارد . همه‏
علما اين را قبول دارند كه رمز اينكه يك شريعت تا يك موقع معينی هست‏
و بعد ، از طرف خدا نسخ می‏شود ، تغيير پيدا كردن اوضاع زمان و به اصطلاح‏
امروز مقتضيات زمان است . بعد اين سؤال پيش می‏آيد كه اگر اينطور باشد
، پس بايد هميشه با تغيير مقتضيات زمان ، شريعت موجود تغيير بكند ،
بنابراين هيچ شريعتی نبايد شريعت ختميه باشد و نبوت نبايد در يك نقطه‏
معين ختم بشود .
جواب اين سؤال را ديشب عرض كرديم كه كسانی كه
پاورقی :
1 - سوره احزاب ، آيه . 40

اين سؤال را می‏كنند در واقع دو چيز را با يكديگر مخلوط می‏كنند . خيال‏
می‏كنند معنای اينكه مقتضيات زمان تغيير می‏كند فقط و فقط اينست كه درجه‏
تمدن بشر عوض می‏شود و لذا بايد پيغمبری مبعوث بشود متناسب با آن درجه‏
از تمدن يعنی پيشرفت علم و فرهنگ بشر . در صورتی كه اينطور نيست .
مقتضيات زمان به صرف اينكه درجه تمدن تغيير می‏كند سبب نمی‏شود كه قانون‏
حتما تغيير بكند . علت عمده اينكه شريعتی می‏آيد شريعت قبل را نسخ می‏كند
، اينست كه در زمان شريعت پيش مردم استعداد فرا گرفتن همه حقايقی را
كه از راه فهم بايد به بشر ابلاغ بشود ندارند . تدريجا كه در مردم رشدی‏
پيدا می‏شود ، شريعت بعدی در صورت كاملتری ظاهر می‏شود و هر شريعتی از
شريعت قبلی كاملتر است تا بالاخره به حدی می‏رسد كه بشر از وحی بی نياز
می‏شود ، ديگر چيزی باقی نمی‏ماند كه بشر به وحی احتياج داشته باشد يعنی‏
احتياج بشر به وحی نامحدود نيست ، محدود است ، به اين معنی كه چه از
لحاظ معارف الهی و چه از لحاظ دستورهای اخلاقی و اجتماعی يك سلسله‏
معارف ، مطالب و مسائل هست كه از حدود عقل و تجربه و علم بشر خارج‏
است يعنی بشر با نيروی علم نمی‏تواند آنها را دريابد . چون علم و عقل‏
قاصر است وحی به كمك می‏آيد . ديگر لازم نيست كه بينهايت مسائل از طريق‏
وحی به بشر القا بشود . حداكثر آن مقداری كه بشر به وحی احتياج دارد ،
زمانی به او القا می‏شود كه اولا قدرت و توانائی دريافت آن را داشته باشد
و ثانيا بتواند آن را حفظ و نگهداری كند .
اينجا مسأله‏ای هست كه بايد آن را در دنبال اين مطلب

عرض بكنم و آن اينست كه يكی از جهات احتياج به شريعت جديد اينست كه‏
مقداری از حقايق شريعت قبلی در دست مردم تحريف شده و به شكل ديگری در
آمده است . در حقيقت يكی از كارهای هر پيغمبری احيا و زنده كردن‏
تعليمات پيغمبر گذشته است يعنی قسمتی از تعليمات هر پيغمبری همان‏
تعليمات پيغمبر پيشين است كه در طول تاريخ در دست مردم مسخ شده است ،
و اين ، تقريبا می‏شود گفت كه لازمه طبيعت بشر است كه در هر تعليمی كه‏
از هر معلمی می‏گيرد ، كم و زياد می‏كند ، نقص و اضافه ايجاد می‏كند و به‏
عبارت ديگر آن را تحريف می‏كند . اين مسأله را قرآن كريم قبول دارد ،
تجارب بشر هم به درستی آن شهادت می‏دهد . مثلا خود قرآن كريم كه آمد
تورات و انجيل را نسخ كرد ولی قسمتی از تعليمات آنها را احيا و زنده‏
نمود ، يعنی بعد از آنكه به دست مردم مسخ شده بود قرآن گفت نه ، آنكه‏
تورات يا انجيل واقعی گفته است اين نيست كه در دست اين مردم است ،
اين است كه من می‏گويم ، اين مردم در آن دست برده اند . مثلا همين موضوع‏
ملت ابراهيم ، طريقه ابراهيم كه در قرآن آمده است . قريش خودشان را
تابع ابراهيم حساب می‏كردند ولی چيزی كه تقريبا باقی نمانده بود ،
تعليمات اصلی ابراهيم بود . عوض كرده بودند ، دست برده بودند ، يك‏
چيز من در آوردی شده بود . قرآن اينطور بيان می‏كند : « ما كان صلاتهم عند
البيت الا مكاء و تصديه »( 1 ) ابراهيم نماز را واجب كرده بود . نماز
او واقعا عبادت بوده
پاورقی :
1 - سوره انفال ، آيه . 35

است . عبادت يعنی خضوع در نزد پروردگار ، تسبيح و تنزيه و تحميد
پروردگار . حالا اگر نماز ابراهيم از لحاظ شكل ظاهر فرقی داشته باشد با
نماز ما ، مهم نيست ولی مسلم نماز ابراهيم نماز بوده است يعنی آنچه كه‏
در نماز هست ، نوع اذكار ، نوع حمدها ، نوع ثناها ، ستايشها ، خضوعها ،
اظهار ذلتها ، تسبيحها و تقديسها در آن بوده است . اينقدر در اين عبادت‏
دخل و تصرف كرده بودند كه در زمان نزول قرآن نماز را به شكل سوت كشيدن‏
يا كف زدن درآورده بودند .
پس يكی از كارهائی كه هر پيغمبری می‏كند احياء تعليمات پيغمبران پيشين‏
است . لهذا قرآن راجع به ابراهيم ( ع ) می‏گويد : « ما كان ابراهيم‏
يهوديا و لا نصرانيا و لكن كان حنيفا مسلما »( 1 ) يهوديها می‏گفتند همين‏
طريقه‏ای را كه ما داريم و اسمش يهودی گری است ، ابراهيم داشت .
نصرانيها می‏گفتند طريقه ابراهيم همين است كه ما الان داريم . يعنی اينكه‏
ما داريم ، همان است منتها كامل شده است و نسخ كننده طريقه ابراهيم‏
است . در آيه ديگر می‏گويد : « شرع لكم من الدين ما وصی به نوحا » تشريع‏
كرد برای شما دينی را كه در زمان نوح به آن توصيه شده بود « و الذی‏
اوحينا اليك و ما وصينا به ابراهيم و موسی و عيسی »اين دينی كه برای‏
شما توصيه شده است ، همانست كه به نوح توصيه شده و همانست كه به تو
وحی شده و همانست كه به ابراهيم و موسی و عيسی توصيه شده است « ان‏
اقيموا الدين و لا تتفرقوا فيه كبر علی المشركين ما تدعوهم اليه »( 2 )
توصيه شد كه همين دين را اقامه
پاورقی :
1 - سوره آل عمران ، آيه . 67
2 - سوره شوری ، آيه . 13 بكنيد ( يعنی دين همان دين است ، يك راه است ) تشتت پيدا نكردند مگر
بعد از آنكه می‏دانستند ولی روی هواپرستی اين تفرقه‏ها را ايجاد كردند .
يعنی اين رشته‏های مختلف را دست مردم ايجاد كرده است ، اگر ساخته‏های‏
مردم را حذف بكنيد می‏بينيد تمام اينها يك دين است ، يك ماهيت است ،
يك طريقت است .
غرض اين جهت است كه يكی از كارهای انبياء احياء اصل دين است كه اصل‏
دين از آدم تا خاتم يكی است . البته فروع مختلف است . هر پيغمبری كه‏
می‏آيد يكی از كارهايش پيرايش است يعنی اضافات و تحريفات بشر را
مشخص می‏كند . حالا اينجا يك سؤال پيش می‏آيد : آيا اين خاصيت ( تحريف‏
دين ) از مختصات بشرهای قبل از خاتم انبياء است يا بشرهای دوره‏های بعد
هم اين طبيعت را دارند يعنی در دين خودشان دخل و تصرف می‏كنند ، خرافات‏
اضافه می‏كنند ؟ مسلم طبيعت بشر كه عوض نشده است . بعد از پيغمبر خاتم‏
هم همينطور است . آن شعر معروف كه می‏گويند مال نظامی است و مال او
نيست ، می‏گويد :

اگر اينطور نبود ، اينهمه فرق از كجا پيدا شد ؟ معلوم است كه بدعت در
دين خاتم هم امكان پذير است ، چنانكه ما كه شيعه هستيم و اعتقاد داريم‏
به وجود مقدس حضرت حجه بن الحسن ، می‏گوئيم ايشان كه می‏آيند يأتی بدين‏
جديد تفسيرش اينست كه آنقدر تغييرات و اضافات در اسلام پيدا شده است‏
كه وقتی او

می‏آيد و حقيقت دين جدش را می‏گويد ، به نظر مردم می‏رسد كه اين دين غير
از دينی است كه داشته‏اند و حال اينكه اسلام حقيقی همانی است كه آن حضرت‏
می‏آورد . در اخبار و روايات آمده است كه وقتی ايشان می‏آيد خانه‏هائی و
مساجدی را خراب می‏كند ، كارهائی می‏كند كه مردم فكر می‏كنند دين جديدی‏
آمده است .
حال آيا از اين نظر كه هر پيغمبر ، مصلح دين سابق هم هست ، از نظر
احتياج به مصلح نه از نظر استعداد بشر برای دريافت كامل حقايق لازم از
طريق وحی مسأله خاتميت چگونه توجيه می‏شود ؟ اينجا باز دو مطلب است .
يك مطلب اين است كه در اينكه احتياج به مصلح و اصلاح هميشه هست و در
دين خاتم هم هست ، بحثی نيست . خود امر به معروف و نهی از منكر اصلاح‏
است . ائمه فرموده‏اند : « و ان لنا فی كل خلف عدولا ينفون عنا تحريف‏
الغالين و انتحال المبطلين » در هر زمانی ، در هر عصری افرادی هستند كه‏
تحريف غلوكنندگان و نسبتهای دروغ مردمی را كه هدفشان خراب كردن دين‏
است اصلاح می‏كنند . در اينكه احتياج به اصلاح و مصلح هست بحثی نيست ولی‏
تفاوت در اين جهت است كه در زمان شرايع سابق مردم اين مقدار قابليت و
استعداد را نداشته‏اند كه افرادی از ميان آنها بتوانند جلوی تحريفات را
بگيرند و با تحريفات مبارزه كنند . بايد پيغمبری با مأموريت الهی می‏آمد
و اين كار را انجام می‏داد . از مختصات دوره خاتميت ، قوه اصلاح و وجود
مصلحين است كه می‏توانند اصلاح بكنند ، علاوه براينكه مطابق عقيده ما
شيعيان يك ذخيره اصلاحی هم وجود دارد كه حضرت حجه بن الحسن است و او هم‏

احتياجی نيست كه به عنوان پيغمبر اصلاح بكند بلكه به عنوان امام . امام‏
يعنی كسی كه تعليمات و حقايق اسلامی را از طريق وراثت خوب می‏داند يعنی‏
پيغمبر آنچه را می‏دانسته است به اميرالمؤمنين گفته است ، خالص اسلام در
دست حضرت امير بوده است و بعد از او بدست ائمه ما رسيده است .
احتياجی به وحی جديد نيست . امام همان چيزی را كه از طريق وحی به پيغمبر
رسيده است بيان می‏كند .
اينجا مطلبی هست كه بايد عرض بكنم . يكی از مسائلی كه در اطراف آن‏
خرافه به وجود آمده است ، خود مسأله احياء دين است . من يك وقتی در
انجمن ماهيانه دينی يك سخنرانی كردم تحت عنوان " احياء فكر دينی " .
آنجا گفتم برای دين مانند هر حقيقت ديگر عوارضی پيدا می‏شود . در همين‏
شبهای اول سخنرانی در اينجا عرض كردم دين مانند آبی است كه در سرچشمه‏
صاف است ، بعد كه در بستر قرار می‏گيرد ، آلودگی پيدا می‏كند و بايد اين‏
آلودگيها را پاك كرد . ولی متأسفانه در همين زمينه افكار كج و معوجی‏
پيدا شده است . خوشبختانه از خصوصيات دين خاتم است كه مقياسی در دست‏
ما هست كه اينها را بفهميم و تشخيص بدهيم .
راجع به مسأله تجديد و احياء دين از همان قرن دوم و سوم هجری در ميان‏
مسلمين البته اول در اهل تسنن و بعد در شيعيان ) فكری پيدا شده است كه‏
چون در طول زمان برای دين بدعت پيدا می‏شود و دين شكل كهنگی و اندراس‏
پيدا می‏كند احتياج به يك اصلاح و تجديد دارد مانند اتومبيل كه سرويس‏
می‏شود يا

خانه كه سالی يك مرتبه تكانده می‏شود و مثلا رنگش را عوض می‏كنند . اين‏
خاصيت زمان است كه دين را كهنه می‏كند . گفتند برای اين كار خداوند در
سر هر چند سال يك نفر را می‏فرستد كه دين را تجديد بكند چون كهنه می‏شود ،
گرد و غبار می‏گيرد و احتياج به پاك كردن دارد . خدا در سر هر چند سال‏
احتياج دارد كه دين را نو بكند . اين را من در كتابهائی می‏ديدم ، و
می‏ديدم كه عده‏ای از علمای ما را در كتابها به نام مجدد اسم می‏برند مثلا
می‏گويند ميرزای شيرازی مجدد دين است در اول قرن چهاردهم ، مرحوم وحيد
بهبهانی مجدد دين است در اول قرن سيزدهم ، مرحوم مجلسی مجدد دين است در
اول قرن دوازدهم ، محقق كركی مجدد دين است در اول قرن يازدهم ، همينطور
گفته‏اند مجدد دين در اول قرن دوم امام باقر ( ع ) است ، مجدد دين در اول‏
قرن سوم امام رضا ( ع ) است ، مجدد دين در اول قرن چهارم كلينی است ،
مجدد دين در اول قرن پنجم طبرسی است و . . . ما می‏بينيم علمای ما اين‏
مطلب را در كتابهايشان زياد ذكر می‏كنند مانند حاجی نوری كه در " احوال‏
علما " ذكر كرده است يا صاحب كتاب " روضات الجنات " كه همين‏
مجددها را نام برده است . در وقتی كه می‏خواستم آن سخنرانی " احياء فكری‏
دينی " را انجام بدهم به اين فكر افتادم كه اين موضوع را پيدا بكنم . هر
چه جستجو كردم ديدم در اخبار و روايات ما چنين چيزی وجود ندارد و معلوم‏
نيست مدرك اين موضوع چيست ؟ اخبار اهل تسنن را گشتم ديدم در اخبار
آنها هم وجود ندارد ، فقط در " سنن ابی داود " يك حديث بيشتر نيست‏
آنهم از ابی هريره نقل شده است به اين عبارت : « ان الله »

يبعث لهذه الامه علی رأس كل مائه من يجدد لها دينها » پيغمبر فرمود خدا
برای اين امت در سر هر صدسال كسی را مبعوث می‏كند تا دين اين امت را
تازه بكند . غير از ابی داود كس ديگری اين روايت را نقل نكرده است .
خوب حالا چطور شد كه شيعه اين را قبول كرده است ؟
اين روايت از آن روايات خوش شانس است . اين حديث مال اهل تسنن‏
است . آنها در اين فكر رفته‏اند و راجع به اين موضوع در كتابها زياد بحث‏
كرده‏اند . مثلا می‏گويند اينكه پيغمبر گفته است در سر هر صدسال يك نفر
می‏آيد كه دين را تجديد بكند آيا او برای تمام شؤون دينی است يا اينكه‏
برای هر شأنش يك نفر می‏آيد ؟ مثلا يكی از علما می‏آيد كه در كارهای علمی‏
اصلاح بكند ، يكی از خلفا يا سلاطين می‏آيد كه دين را اصلاح كند . ( هر چند
در اينجا منافع خصوصی به ميان آمده است كه وقتی در هر قرنی يكی از علما
را مجدد حساب كرده‏اند ، برای اينكه خلفا را راضی كنند گفته‏اند او وظيفه‏
ديگری دارد ، در هر قرنی يك خليفه هم می‏آيد كه دين را اصلاح كند ) مثلا در
اول قرن دوم عمر بن عبدالعزيز بود ، اول قرن سوم هارون الرشيد بود و . .
. از قرن هفتم به بعد كه چهار مذهبی شدند گفتند آيا برای هر يك از اين‏
مذاهب بايد يك مجدد بيايد يا برای هر چهار مذهب يك مجدد ؟ گفتند برای‏
هر يك از مذاهب يك مجدد ، به اين ترتيب كه سر هر صد سال ، مذهب‏
ابوحنيفه مجدد عليحده ، مذهب شافعی مجدد عليحده ، مذهب حنبلی مجدد
عليحده و . . . بعد راجع به ساير مذاهب اسلامی بحث شد ، گفتند مذهب‏
شيعه هم يكی از مذاهب است ، بالاخره پيغمبر

فرموده مجدد هست بايد برای همه مذاهب باشد ، آن هم يكی از مذاهب اسلامی‏
است ، خارجيگری هم از مذاهب اسلامی است ، ببينيم در مذهب شيعه چه‏
كسانی مجدد بوده‏اند ؟ حساب كردند گفتند محمد بن علی الباقر مجدد مذهب‏
شيعه است در اول قرن دوم ، علی بن موسی الرضا مجدد مذهب شيعه است در
اول قرن سوم ، شيخ كلينی مجدد مذهب شيعه است در اول قرن چهارم . اين را
برای هر مذهبی توسعه دادند و حتی برای سلاطين هم در هر صد سال يك مجدد
حساب كرده‏اند .
اين فكر به شيعه سرايت كرده است . من كتابها را خيلی گشتم . به نظر
من اولين كسی كه اين فكر را در شيعه وارد كرد شيخ بهائی بود نه به عنوان‏
اينكه اين را يك حقيقت بداند و بگويد كه اين حديث درست است ، بلكه‏
در رساله كوچكی كه در " رجال " دارد وقتی كه راجع به شيخ كلينی بحث‏
می‏كند می‏گويد شيخ كلينی چقدر مرد باعظمتی است كه علمای اهل تسنن او را
مجدد مذهب شيعه دانسته‏اند . شيخ بهائی يك مرد متبحر بود ، از حرفهای‏
اهل تسنن اطلاعاتی داشت ، خواست اين را به عنوان فضيلتی از شيخ كلينی‏
ذكر كند نه اينكه اين حديث ، حديث درستی است . گفته است شيخ كلينی‏
آنقدر عظمت دارد كه اهل تسنن به حرفش اعتماد دارند و او را مجدد مذهب‏
شيعه دانسته‏اند . ديگران هم كه رجال نوشته‏اند حرف شيخ بهائی را نقل‏
كرده‏اند ، كم كم خود شيعه هم باورش آمده كه اين حرف ، حرف درستی است‏
. بعد در دوره‏های صدسال و دويست سال بعد از شيخ بهائی ، در قرون دوازدهم‏
و سيزدهم ( كه به عقيده من ما دوره‏ای منحط تر از اين دو

قرن نداريم ، يعنی اگر بخواهيم بدانيم كه معاريف شيعه و كتابهائی از
شيعه در چه زمانی از همه وقت بيشتر انحطاط داشته يعنی سطحش پائين‏تر
بوده ، قرن دوازدهم و سيزدهم است . ) افسانه سازها اين حديث را به‏
صورت يك حديث واقعی در نظر گرفته و بدون اينكه خودشان بفهمند كه ريشه‏
اين حديث كجاست ، نشسته‏اند باقی ديگرش را درست كرده‏اند . اهل تسنن تا
شيخ كلينی آمده بودند ، اينها همينطور آمده‏اند تا رسيده‏اند به اول قرن‏
چهاردهم . گفتند ميرزای شيرازی مجدد مذهب شيعه است در اول قرن چهاردهم‏
. حالا اين مدركش چيست ، معلوم نيست . از همه مضحكتر اينست كه حاج‏
ميرملاهاشم خراسانی در كتاب " منتخب التواريخ " همين موضوع را نقل‏
كرده است و مجددهای مذهب شيعه را قرن به قرن ذكر می‏كند . او هم هر چه‏
نگاه می‏كند می‏بيند جور در نمی‏آيد برای اينكه افرادی بوده‏اند كه واقعا
می‏توان اسمشان را مجدد گذاشت از بس كه خدمت كرده‏اند ولی اتفاقا در سر
صد سال نبوده‏اند مثل شيخ طوسی . ( شايد عالمی پيدا نشود كه به اندازه او
به شيعه خدمت كرده باشد ولی گناه او اين بوده كه در بين دو صد ساله قرار
گرفته است و نمی‏شود ا و را مجدد حساب كرد . ) اما عالم ديگری را كه در
درجه بسيار پائينتری است ، مجدد حساب كرده‏اند . حاج ملاهاشم مثل علمای‏
تسنن گفته است علما حسابشان جدا است ، سلاطين هم حسابشان جدا است .
مجددها در ميان خلفا و سلاطين كيانند ؟ تا آنجا كه شيعه پادشاه نداشته‏
است ، از سنيها گرفته‏اند : عمر بن عبدالعزيز و مأمون و . . . از آنجا كه‏
خود شيعه پادشاه داشته است ، آمده‏اند سراغ پادشاهان شيعه :

عضدالدوله ديلمی و . . . كم كم رسيدند به نادرشاه . اين مردی كه از كله‏ها
مناره‏ها می‏ساخت ، شده است مجدد مذهب شيعه ! بعد می‏گويد نادرشاه‏
اهميتش اين بود كه سپهسالار خوبی بوده است ، يك قلدر بزن بهادر خوبی‏
بوده است . تا روزی كه متوجه دشمنان ايران بود خوب كار می‏كرد ، دشمنان‏
ايران را بيرون كرد ، هندوستان را فتح كرد ، ولی بعد ديگر كارش خونريزی‏
بود ، هی آدم كشت تا آنجا كه بعضی معتقدند اين مرد در آخر عمرش ديوانه‏
شد . اين مرد ديوانه می‏آيد می‏شود مجدد مذهب شيعه ! ببينيد كار ما به كجا
رسيده است ؟ ! ببينيد ماليات گرفتنش چگونه بوده است ؟ اصطلاحاتی خودش‏
وضع كرده بود مثلا می‏گفت من از فلان جا يك الف می‏خواهم . ديگر يك ذره‏
حساب در كارش نبود كه اين الف كه می‏گويد مساوی مثلا يك كرور تومان‏
است يا الف كله آدم ؟ ! مثلا می‏گفت من از ورامين يك الف می‏خواهم .
آخر اين ورامين اينقدر ثروت دارد يا ندارد ؟ ! دوره‏ای از چند ساله آخر
عمر نادر كه به داخل ايران پرداخته بود ، اسف آورتر وجود ندارد .
توجه داشته باشيد كه گاهی در اين حرفها ريشه‏هائی از مذهبهای ديگر وجود
دارد . اهل مذهبهای ديگر آمده‏اند معتقدات خودشان را داخل كرده‏اند . اين‏
فكر كه در هر هزار سال يكبار يك مجدد دين می‏آيد ، مربوط به قبل از اسلام‏
است . اين حرف مال اسلام نيست . باباطاهر می‏گويد :

يك فكر در ايران قديم بوده و مال زردشتيها است كه هر هزار سال يكبار
، مصلحی می‏آيد . يك وقت در كتاب زردشتيها

خواندم كه " هوشيدر " لقب آن كسی است كه بايد رأس هر هزار سال بيايد
در ايران يك احيائی بكند . در هزاره فردوسی ، ملك الشعراء بهار قصيده‏ای‏
گفته است ، می‏گويد : " اين هزاره تو حسنش هوشدر است "
فردی است كه افكار زردشتی گری را خيلی در ايران رايج كرده است و به‏
قول مرحوم قزوينی با عرب و هر چه كه از ناحيه عرب باشد يعنی اسلام دشمن‏
است . در كتابی كه او راجع به زردشتی گری نوشته و دو جلد است ، آنجا كه‏
شرح حال يعقوب ليث صفاری را ذكر می‏كند ، او را يكی از آن [ اشخاصی ] كه‏
هزاره را بوجود آورده است ، توصيف می‏كند . بنابراين آن سخن از حرفهای‏
دروغی است كه با روح اسلام جور در نمی‏آيد و از ناحيه ديگران آمده است .
الان يادم افتاد : كتاب " فرايد " ابوالفضل گلپايگانی مبلغ زبردست‏
بهائيها را مطالعه می‏كردم ، ديدم در آنجا حديثی را نقل می‏كند از جلد
سيزدهم بحار كه پيغمبر اكرم فرمود : « ان صلحت امتی فلها يوم و ان فسدت‏
فلها نصف يوم » يعنی اگر امت من صالح باشند يك روز مهلت دارند و اگر
فاسق باشند نيمروز مهلت دارند . بعد می‏گويد روزی كه پيغمبر بيان كرده‏
همانست كه در قرآن است : « و ان يوما عند ربك كالف سنه مما تعدون »(
1 ) يك روز در نزد پروردگار تو مساوی با هزار سال است . پس اينكه‏
پيغمبر فرمود اگر امت من صالح باشند يك روز مهلت دارند و اگر فاسق‏
باشند نيمروز يعنی اگر صالح باشند هزار سال باقی خواهند بود و
پاورقی :
1 - سوره حج ، آيه . 47

اگر فاسق باشند پانصد سال . اين ابوالفضل گلپايگانی كه از آن شيادهای‏
درجه اول است ، بعد می‏گويد اين حديث پيغمبر راست است ، چرا ؟ برای‏
اينكه اين امت كه فاسق شد ، صالح بود و هزار سال هم بيشتر عمر نكرد زيرا
تا سنه 260 كه سال رحلت حضرت امام حسن عسكری است ، دوره نزول وحی است‏
چون ائمه هم همان وحی را بيان می‏كردند . اين دوره ، به اصطلاح همان دوره‏
انبساط اسلام است . از زمان وفات امام حسن عسكری بايد گفت كه عمر امت‏
شروع می‏شود ، همان سال ، سال تولد امت است . از زمان وفات امام حسن‏
عسكری كه آغاز عمر امت است ، از 260 كه هزار سال بگذرد چقدر می‏شود ؟
می‏شود 1260 سال ظهور " باب " . پس پيغمبر فرمود كه اگر امت من صالح‏
باشد هزار سال عمر می‏كند يعنی بعد از هزار سال كس ديگری دينی آورده دين‏
مرا منسوخ می‏كند ، و اگر فاسق باشد 500 سال .
برای اينكه اين حديث را پيدا كنم اول خودم " بحار " را گشتم ، پيدا
نكردم . ديدم آقا ميرزا ابوطالب دو سه ورق درباره اين حديث توجيه می‏كند
و می‏خواهد به گلپايگانی جواب بدهد . باور كرده كه چنين حديثی وجود دارد
. چون در كتاب گلپايگانی ديده ، باور نكرده كه اين را گلپايگانی از
خودش جعل كرده باشد . من هر چه گشتم ديدم چنين چيزی پيدا نمی‏شود . يك‏
چيزی ديدم در " بحار " از كعب الاحبار نه از پيغمبر ، آنهم به يك‏
عبارت ديگر كه در زمان مهدی ( ع ) ، در زمان رجعت ، افراد مردم اگر
آدمهای خوبی باشند هر كدام هزار سال عمر می‏كنند و اگر آدمهای بدی باشند
پانصد سال . اين حديث را كعب الاحبار گفته و درباره آدمها هم

گفته است . ابوالفضل گلپايگانی گفته اين را پيغمبر گفته است نه كعب‏
الاحبار . از بس اين موضوع عجيب بود من به آقای دكتر توانا كه اطلاعات‏
زيادی درباره بهائيها دارند تلفن كردم گفتم يك چنين جريانی است ، اين‏
كتاب ابوالفضل گلپايگانی اينطور می‏گويد ، و كتاب ميرزا ابوطالب اينطور
می‏گويد ، شما در اين زمينه مطالعه داريد ، من هر چه در " بحار " گشتم‏
هيچ پيدا نكردم به جز همين حديث . گفت راست می‏گوئيد جز اين حديث كعب‏
الاحبار تمام از مجعولات است .
اينها می‏رساند كه مسامحه كاری در كار دين چقدر بد است . آن حرف‏
ابوهريره كه در سنن ابی داود آمده چه غوغائی در اهل تسنن ايجاد كرده ،
بعد علمای شيعه آن را در كتابهای خودشان ذكر كردند و برايش حساب باز
كردند و كشيدند به آنجا كه نادر يكی از مجددين مذهب شد . اينجا يك‏
شيادی به نام ابوالفضل گلپايگانی شيادی می‏كند و عالمی مثل آقا ميرزا
ابوطالب باورش می‏شود كه چنين چيزی وجود دارد ، نمی‏رود " بحار " را
نگاه بكند ببيند در آن هست يا نيست . بعد صدها نفر ديگر می‏آيند كتاب‏
ميرزا ابوطالب را می‏خوانند و اين حديث را قبول می‏كنند .
در دين اسلام مصلح هست ، ولی به اين صورت كه يك اصلاح كلی داريم كه به‏
عقيده ما شيعيان مال حضرت حجت است كه مصلح جهانی است . اين اصلاح ،
جهانی و عمومی است و ربطی به بحث ما ندارد . و يك اصلاح خصوصی است كه‏
مبارزه كردن با بدعتهای بالخصوصی است . اين ، وظيفه همه مردم است و در
همه قرنها هم افراد مصلح ( به معنی مذكور ) پيدا می‏شوند . خدا

هم شرط نكرده [ كه ظهور اين افراد ] هر 100 سال به 100 سال باشد يا
دويست سال به دويست سال يا پانصدسال به پانصد سال يا هزار سال به هزار
سال . هيچكدام از اينها نيست . در مورد اديان ديگر پيغمبری بايد می‏آمد
تا دين سابق احيا بشود و اين امر جز از راه نبوت امكان نداشت . ولی‏
برای احيای اسلام علاوه بر اصلاحات جزئی ، يك اصلاح كلی هم توسط وصی پيغمبر
صورت می‏گيرد . اين هم يك فصل راجع به خاتميت .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: